Als kind was ik iemand met een zeer levendige fantasie. Ik droomde regelmatig weg op school, verloor mezelf in boeken, had de wildste dromen en verzon de gekste verhalen om aan mijn broertje te vertellen. Gelukkig ben ik, nu ik ouder ben, mijn fantasie niet verloren en vertel ik nog steeds graag verhalen. Ik wil het dan ook graag gebruiken in mijn eerste blog. Omdat dit mijn eerste blog is, zal ik het simpel houden.

Iedereen die is opgegroeid in de jaren 90 zal zich de fantastische muziek uit dat tijdperk ook nog wel herinneren. Zoiets vergeet je niet. Zo ook het nummer en de clip ‘Blue’ van Eiffel 69. Hierin zie je een mannetje die in een blauw huis in een blauwe wereld woont. Alles is er blauw. Stel je nou een voor dat je ook in die blauwe wereld woont. Je woont in een blauw huis, met een blauw raam. De straten zijn blauw, de bomen zijn blauw, alles is blauw. Blauw is oké, je vind het een mooie kleur en je voelt je er veilig. Maar er knaagt iets. Ergens heb je een gevoel van onrust, je verlangt naar iets anders. Maar wat?

Op een dag kijk je vanaf je blauwe bank uit je blauwe raam en zie je in de verte een rood lichtje. Het triggerd je en roept een sterk gevoel in je op. Je weet niet precies waarom, maar je wil naar dat rode lichtje. Je verlangt naar dat rode lichtje. Maar het rode lichtje is erg ver weg en je weet niet wat je daar zal aantreffen. Wat weet je eigenlijk over rood? Is het als je daar aankomt nog steeds zo’n mooi rood lichtje? Je hebt geen routebeschrijving en je weet niet hoelang je onderweg zal zijn. Je hoofd neemt het over van je gevoel en overstroomt je met vragen en bezwaren. Diep van binnen voel je het verlangen naar het rode lichtje. Je hart en je hoofd zijn met elkaar in gevecht. Wie ga je volgen?

Uiteindelijk besluit je dat je naar het rode lichtje wilt gaan. Je volgt je hart. Daar sta je dan met je blauwe rugzak turend naar het rode lichtje aan de horizon. Nu komt het moeilijkste deel, die eerste stap zetten richting het onbekende rode lichtje. Je ademt nog eens diep die vertrouwde blauwe lucht in, draait je deur op slot van je blauwe huis en sluit het blauwe tuinhekje. Je reis is begonnen. Spannend, maar het voelt goed. Het avontuur begint! Vanaf nu is elke stap die je zet, een stap dichter bij het rode lichtje.

Dat was nog best goed te volgen of niet. Het is zeker geen meesterwerk, maar het is dan ook nog maar mijn eerste blog. Mijn eerste stap richting mijn rode lichtje aan de horizon. Net als in het blauwe mannetje was mijn wereld blauw. Alles was zo gewoontjes geworden. Er was geen uitdaging en het begon te voelen als een ‘sleur’. Sommige mensen vinden sleur helemaal niet erg, vinden het comfortabel en veilig, maar ik ben allergisch voor sleur. Althans dat denk ik.

Daarbij geloof ik graag dat we hier op aarde zijn om zoveel mogelijk te leren, over onszelf, over het leven, over elkaar. Ik heb dan ook een grote passie voor ontwikkeling en nieuwe kennis en vaardigheden. Wanneer mijn wereld blauw is geworden, duikt er ergens een rood lichtje op waar ik dan naartoe wil. Dit kunnen grote rode lichtjes zijn, zoals mijn doel om van mijn passies en talenten mijn werk te maken. Maar ook kleine rode lichtjes, zoals een klimcursus.

Het geeft mij enorm veel energie om zo nu en dan op reis te gaan naar een rood lichtje. Tijdens zo’n reis leer ik ook weer iets over mijzelf. Je komt weer een stukje dichterbij wie je werkelijk bent. Weet je hoe bevrijdend het is om echt te zijn wie je bent? Ik kan er nu heel lang over uitweiden, maar dat komt nog wel eens in een andere blog. Waar ik het nu vooral met jou over wil hebben, is het zetten van die eerste stap naar het rode lichtje.

Deze blog is voor mij de eerste stap naar mijn rode lichtje aan de horizon. Ik ben begonnen aan een reis waarin mijn doel is om mijn passies en talenten wil gaan inzetten. In mijn werk, maar ook daarnaast. In alle aspecten van mijn leven eigenlijk.

Hoewel ik het rode lichtje had gezien, vond ik het heel moeilijk om die eerste stap te zetten. Was ik bereid om uit mijn blauwe wereld te stappen? Want als je die eerste stap neemt, dan ga je een committent aan met jezelf. Je weet niet wat de uitkomst zal zijn en wat als het je niet lukt? Dit soort consequenties vind ik zelf moeilijk. Je wil jezelf niet als een mislukking zien toch?

Maar dan herinner ik mezelf weer dat ik liever spijt heb van iets dat ik heb gedaan, dan iets wat ik niet heb gedaan. En om er even een quote tegenaan te gooien;

“You can’t score a goal if you don’t take a shot” – Johan Cruijff

Je komt geen meter vooruit als je niet die eerste stap zet. Het is daarom afgelopen met mijn afwachtende houding en tijd om in beweging te komen. Ik vind het ontzettend spannend om deze blogs met je te delen, maar ik ga het toch doen. En mocht het rode lichtje toch anders zijn dan ik had gedacht? Dan zien we dat dan wel weer. Dan heb ik het in ieder geval geprobeerd. Maar zolang ik mijn hart blijf volgen, dankbaar ben voor wat ik heb en vertrouwen heb, komt het allemaal goed. Ik heb er zin in!

Als afsluiting wil ik je nog meegeven dat wanneer jij een rood lichtje ziet aan de horizon en voelt dat je daar heen wil gaan, doe het. Stap eens uit die blauwe wereld van je en ga op avontuur.